Onderstaande blogs en andere interessante informatie kun je ook terugvinden op  Facebook en Instagram

4 mei 2023

Yes! Een heel zinvol certificaat behaald.
Wat een toffe cursus was dat. Weer veel geleerd en ik wist niet dat blokjes zo veel inzicht zouden kunnen geven!
Het doel van Brainblocks is reflectie en daarmee inzicht en verbetering bieden in de relatie met jezelf, de ander maar ook met je omgeving.  Benieuwd? Dan hoor ik je graag!

10 februari 2023

Hoe ziet mijn hoofd eruit als…
…het openbaar vervoer al 5 dagen staakt en ik dus ook 5 dagen onze zoon naar school moet brengen en weer op moet halen.
Die groene blokjes? Die zijn er omdat ik als dank vanmiddag getrakteerd werd op een broodje uit de schoolkantine. 😋

Vorige week ben ik gestart met een Brainblockscursus. Zo hoop ik mijn klanten nog iets extra’s te kunnen bieden om hersenspinsels inzichtelijker te maken, relaties met zichzelf of een ander te verbeteren en te laten zien dat iemand lastige situaties soms gewoon zelf op kan lossen.

2 november 2022

Voorbeeldleerling met een vrekkerige lievelingsjuf

Zinloosheid. Voor onze zoon een vies woord. Waar ik wel kan genieten van niet ingevulde vrije tijd en dan als een ‘oudwijf’ lekker naar buiten kan staren is dit voor onze zoon zeker geen optie.
Zo had hij op de basisschool moeite met de pauze. Met andere kinderen spelen was zijn ding niet; te onvoorspelbaar. De regels van verstoppertje en tikkertje wisselden nogal eens en er speelde altijd wel iemand vals. Lastig voor iemand die de wereld ordent op ‘eerlijk’ en ‘niet-eerlijk'. Die pauze had van hem niet gehoeven. En vrije dagen omdat de leraren staken al helemaal niet. Zo veranderde zijn lievelingsjuf plotseling in een ‘vrek'.  Hij moest zich die dag thuis gaan vermaken omdat 'zijn juf zo nodig meer geld wilde'. En de driftbui die hij kreeg omdat andere kinderen vlak voor de vakantie juichend ‘Nooit meer naar school!!!’ riepen kan ik me maar al te goed herinneren. Echt een voorbeeldleerling, die zoon van ons.

Lievelingsjuffen (of meesters 😉) daar hebben we er toch gewoon nog meer van nodig? Die juf of meester die je je járen erna nog kunt herinneren omdat hij of zij je echt zag en waardoor je je begrepen voelde. En in het geval van mijn zoon lachend tegen onze zoon zei dat hij gelijk had dat ze een vrek was en op die manier toch weer zijn lievelingsjuf werd. Wat hebben leerkrachten een enorme invloed op kinderen en vooral op het wel of niet slagen van de schooltijd van een kind!
Helaas zie ik om me heen meerdere kinderen op school vastlopen. Door het teveel aan prikkels, door te veel onvoorspelbaarheid, maar ook doordat ze zich onbegrepen voelen. Allemaal kinderen die een lievelingsjuf, -meester of -mens nodig hebben. Wat zou het al helpen als het kind zich gezien voelt.  Een lievelingsmens kan er dan zelfs voor zorgen dat school weer fijn en zinvol kan voelen.

Een paar jaar geleden vulde onze zoon een vragenlijstje in. Een van de vragen was: ‘Wie heeft de meeste invloed gehad op jouw leven?'. Raadt eens wie hij onder andere opschreef? Zijn lievelingsjuf. Niet omdat ze nou zulke speciale dingen voor hem deed, maar gewoon omdat ze hem zag.
Hoe kun jij iemands lievelingsmens zijn?

29 augustus 2022

Een stem van boven en twee monden vol kruidnoten

Op een dag, ruim 10 jaar geleden, reden we met ons gezin naar mijn pas verhuisde schoonouders aan de andere kant van het land. Onze jongenstweeling lag op de achterbank vredig te slapen op het moment dat wij niet goed de weg meer wisten. Zachtjes pratend om de jongens niet wakker te maken zochten we het adres op en stelden het in op de navigatie. 

‘OMKEREN INDIEN MOGELIJK!’ Het geluid van de navigatie kwam op standje gehoorbeschadiging uit de speaker van de auto geknald.
Twee net nog heerlijk slapende jongens schrokken zich de rambam en waren in shock. Ze vergaten zelfs te huilen. Dit haalden ze overigens een halve minuut later ruimschoots weer in. En dat huilen bij onze tweeling was wel een dingetje… huilde de één, dan huilde sowieso ook de ander, al had hij geen idee waarom. De één huilde dan ‘vrolijk’ door omdat de ander huilde en de ander huilde dan weer omdat … tja, eindeloos verhaal.

Vanaf die dag waren heel wat winkelbezoekjes een enorme uitdaging. Wanneer er bij de supermarkt ‘kassa bij’ geroepen werd, werd dit oproepje gevolgd door 2 hard huilende jongens.
Ook bij de Hema was dit het geval. Ik besloot wat brutaal te zijn en liep met de buggy naar de kassa en vroeg of de jongen achter de kassa iets om wilde roepen zodat onze zoons konden zien wie er wat riep. De aardige jongen pakte de microfoon en riep zichzelf om. Hij was nog niet klaar of twee jongens hadden het op een krijsen gezet. De jongen schrok nogal erg van het geluid wat die twee produceerden. Er stond een bakje kruidnoten op de balie en zijn eerste snelle reactie was: “hier!’’. Onze jongens werden volgepropt met kruidnootjes zodat huilen onmogelijk werd.
Missie onvolbracht en twee emo-eters erbij.

Tja, niet de meest pedagogisch verantwoorde oplossing, maar die kruidnoten hielpen wel tegen ‘eindeloos’ huilen. 
Vanaf toen maakte ik voor we naar de winkel gingen een afspraak met de jongens dat als ze niet huilden ze wat lekkers kregen. Zo kon ik op de momenten dat ze schrokken van de ‘stem van boven’ hen rustig uitleggen waar deze stem vandaan kwam, tot het moment aanbrak dat ze er niet meer van schrokken. Context aangebracht, missie volbracht! Pedagogisch verantwoord via een sluiproute.

Ik denk dat heel wat ouders sluiproutes hebben aangelegd. Helemaal geen probleem als je op weg bent naar een bepaald doel. Al kan het ook voor flinke uitdagingen zorgen om de sluiproute af te bouwen.
Gelukkig ging dat hier goed, ik heb daar eigenlijk herinneringen aan. We hoeven ze nu in ieder geval niets lekkers meer te geven na een winkelbezoekje. 
Ze gaan nu met grote regelmaat zelf naar de winkel.
Om iets lekkers te kopen.

7 juli 2022

Een kletsnatte buurvrouw met een onmiskenbare gezichtsuitdrukking

Herinneringen op facebook. Soms totaal niet interessant, maar vandaag kreeg ik er weer een te zien waar ik elke keer weer om moet lachen.
Inmiddels 7 jaar geleden; onze zoons waren net 6 jaar, lekker buiten aan het spelen met waterpistolen met kinderen in de buurt en ik lag lekker in de zon te relaxen. Tot ik ineens een buurvrouw verderop hoor: ‘Rotjong! Nu moet ik wéér een ander shirt aantrekken’.  Onze buurvrouw paste namelijk op haar kleinkinderen, die meededen met het watergevecht. Nietsvermoedend liep zij haar poortje uit om te kijken of dat allemaal nog wel goed ging tot een van onze zoons haar trakteerde op een koude plens water. Brrr…

Onze zoon was nogal geschrokken en voelde zich schuldig. Dus hij maakte voor haar een tekening om het goed te maken. (Tip: zoek eens op ‘cirkel van invloed’. Dan begrijp je waarom dit werkt)
In detail heeft hij de situatie nagetekend. Inclusief de boze woorden van de buurvrouw in zijn eigen schrijftaal. Mét jawel… een boze gezichtsuitdrukking.

Vaak wordt gedacht dat mensen met autisme emoties van een ander niet kunnen herkennen. Wat eigenlijk best wel een vervelende misvatting is. Gezichtsuitdrukkingen worden over het algemeen deskundig bestudeerd, zo ook hier thuis. Op het moment dat ik iets meer uitadem dan normaal wordt mijn gezicht onderworpen aan een observatie, en als dat geen duidelijkheid geeft vraagt hij wat er is. Het is voor hem, eigenlijk gewoon voor iedereen, fijn als het verbale overeen komt met het non-verbale. Lekker duidelijk.

Inmiddels wonen we zo’n 10 kilometer bij de inmiddels opgedroogde buurvrouw vandaan. Maar ze bewaart de tekening voor mocht hij ooit gaan trouwen, wat ik uiteraard erg aanmoedig, want die tekening, die is goud waard! 😊

9 juni 2022

Een bijna botsing en een niet zo hongerige olifant

Ik reed met de auto naar huis en moest me tussen een file auto’s heen wurmen om onze wijk in te kunnen rijden. Aangezien ik me langs een nogal een dure auto (tenminste zo leek het, het glom en was mooi) moest manoeuvreren deed ik dit langzaam en al kijkend door mijn spiegels om te checken of dit wel goed ging. Oeps… Die scooter zag ik net op tijd… Gelukkig sta ik net op tijd stil om, zonder schade te maken, in het boze, nou ja eigenlijk woedende gezicht van een scooterrijdster te kijken. Ik trek mijn aller schuldigste gezicht en maak sorry gebaren.

Wel eens van het drievoudige brein gehoord? Dit is eigenlijk een veel te simpele uitleg van hoe je brein werkt, maar hij is naar mijn mening wel effectief en helpend. Deze theorie gaat ervanuit dat je een ‘Reptielenbrein’ hebt. Hier denk je niet bewust mee, maar in geval van gevaar en stress gaat die in werking, waardoor je kunt vluchten, vechten of verstijven. Het reptielenbrein verwerkt geen taal, dus taal gebruiken bij iemand die heel gestrest is heeft dan ook niet veel zin.
Verder heb je het zoogdieren brein, ook wel het ‘olifantje’ genoemd. Hier zit vooral gevoel. De meeste beslissingen maak je met dit brein.
En het derde deel van je brein is de Neo-cortex. Dit brein hebben alleen mensen. Hiermee kun je alles wat een dier niet kan. Je executieve functies zitten daar dan ook.

Terug naar mijn bijna botsing en de woedende scooteresse.
Ik hoopte ten onrechte dat het zin had om haar ‘olifantje’ te voeden door sorry te zeggen, een schuldig gezicht te trekken, vervolgens lief te glimlachen en haar verder voor te laten. Maar scooteresse was zo ontzettend boos dat ze begon te schreeuwen en op mijn seintje dat ze door mocht rijden hoorde ik haar schreeuwen: ‘Nee ga jij dan! Toe dan! Ga!’.
Prima, dan ben ik ook de moeilijkste niet en ik reed rustig verder. Toen ik in mijn achter spiegel keek zag ik dat ze me volgde. Aangezien het niet veel zin heeft om met een woedend ‘reptiel’ te praten besloot ik rondjes door de wijk te rijden tot haar woede gezakt was en haar mensenbrein in werking zou treden. En gelukkig, net voor mijn reptielenbrein bedacht dat ik een echt serieuze poging moest doen om te vluchten bedacht scooteresse waarschijnlijk dat ze eigenlijk op weg was naar haar werk. Mensenbrein van scooteresse: Dank je wel!

28 april 2022

Van een fluitend Winterkoninkje naar (h)erkenning

Inmiddels wonen we alweer drie maanden in ons nieuwe huis. We genieten hier erg, vooral van de tuin en al het groen om ons heen. Wanneer de zon schijnt en je loopt de tuin in, lijkt het soms net of je een volière binnen stapt. Zo veel vogels zijn er te zien en te horen.

Afgelopen weekend zaten we in de tuin toen er een vogeltje uit volle borst begon te fluiten. Mijn man zocht met zijn telefoon op de website van de vogelbescherming wat voor vogeltje het was. En ja hoor, het geluidsfragmentje op de website bleek hetzelfde als het vogeltje die bij ons aan het zingen was. Een winterkoninkje. Het vogeltje reageerde zelfs op het geluid uit de telefoon. Hij bleef in onze tuin op zoek naar zijn soortgenootje. Hij landde daardoor zelfs maar een paar meter bij ons vandaan. En maar fluiten. Blij dat hij herkenning vond?

Wat is het heerlijk als je iemand vindt die dezelfde taal als jou spreekt. Dat merk ik ook tijdens mijn vrijwilligerswerk bij de noodopvang voor Oekraïense vluchtelingen. Toen ik samen met een jongen en een oudere man klaar was met het in elkaar schroeven van een plantenbak kon ik de man, dankzij wat oefeningetjes met Duolingo, in zijn eigen taal bedanken voor zijn hulp. Zijn ogen lichtten verbaasd op en hij stak blij zijn duim in de lucht. Blij met herkenning.

Dat geldt ook bij mensen met autisme. Wat zou het fijn zijn als we hen niet wegzetten als mensen met een stoornis, maar oprecht nieuwsgierig zijn naar wat hen bezighoudt. Kijken naar wat wél kan, naar wat verbindt, en vanuit daar samen dezelfde taal spreken. (H)erkenning!

7 maart 2022

Zoonsvolwassene met een vervoersmiddel

Laatst hoorde ik een ouder met een kind met autisme zeggen dat hij het gezinsleven vergeleek met curling. Ouders die met hun bezems als een malle aan het vegen zijn om hun kind zo soepeltjes mogelijk zo ver mogelijk te krijgen. Vegen om verdriet, frustratie en boosheid te voorkomen. Vegen, vegen en nog eens vegen.

Ik herken het. Zo heb ik de neiging gehad om de dag voor onze zoon naar school zou gaan slakkenkorrels te strooien op een plek waar hij langs moest. Hier krioelde het van de naaktslakken en dat zorgde voor aardig wat paniek. Ik heb er serieus over nagedacht. Maar nee, ik heb het niet gedaan. En raad eens? Het was niet eens nodig.

Vegen en nog eens vegen. Vaak is het nodig, de ene keer langer dan de andere keer. Maar wanneer je je kind niet zelf leert vegen, dan krijg je lamme armen en voor je het weet ben je een oververmoeide wereldkampioen curling.
Toen ik samen met mijn zoon de fietsroute naar school aan het oefenen was zei hij: ‘Morgen doe ik het zelf, want anders lijk ik een moederskindje en u een zoonsvolwassene’.

Zo, hij had z’n eigen bezem en dat niet alleen; ook nog eens autonomie én zelfvertrouwen. Mijn bezem (volgens onze zoons mijn vervoersmiddel ☹ ) staat weer in een hoekje van de tuin. Maar paraat staat ie. Want soms is vegen nodig om zo ver te komen.

4 februari 2022

Niet anders maar uniek

Wanneer iemand een been had gebroken of bijvoorbeeld verkouden was, was onze zoon vroeger bezig met dit voor zichzelf te verduidelijken. Zo was het óf een aandoening óf een ziekte. Gebroken benen vielen onder de aandoeningen en snotneuzen en hoestbuien onder de ziektes.
Toen hij de diagnose autisme kreeg was dan ook een van zijn eerste vragen of dit nou een aandoening of een ziekte was. Eerlijk gezegd weet ik niet precies meer wat ik hierop geantwoord heb. Ik weet wel zeker dat ik hem niet heb gezegd dat dit een ziekte is. En of het nou een aandoening is?

De term autisme spectrum stoornis, afgekort tot ASS, vind ik erg naar. Je zal maar te horen krijgen dat je een stoornis hebt waar je ook nog eens nooit meer van af komt. Klinkt niet echt alsof je een stralende toekomst tegemoet gaat. Wat mij betreft is die tweede s, de s van schadelijk. En is alleen AS dikke prima.

Er is een boekje over autisme, speciaal voor kinderen, in Nijntje-stijl. Ik vond het zelf een erg duidelijk boekje. Wellicht een beetje te kinderachtig op het moment dat ik deze wilde laten lezen aan onze zoon die toen 10 was, maar ik hoopte dat hij zichzelf hierin zou herkennen en dat dit voor hem helpend zou zijn.  Op de voorkant stond iets als: ‘Pietje is anders, want Pietje heeft autisme’.
Onze zoon keek naar het boekje en zei; ‘Die ga ik niet lezen. Het boekje klopt niet. Pietje is niet anders, Pietje is uniek!’.
Zo, dat is nog eens duidelijke taal. Autisme is geen stoornis, ziekte of aandoening, maar met autisme ben je  gewoon, net als ieder ander, uniek. Punt.

24 december 2021

Stresssss

Het verlies van autonomie is de grootste bron van stress. Ik denk dat dat voor iedereen wel herkenbaar is. Juist in deze tijd, met een lockdown, waarin iemand anders bepaald wat wel en wat niet kan ervaren veel mensen stress.

Wij zitten momenteel middenin een fikse verbouwing dus het fenomeen stress is ons ook niet onbekend. Maar omdat we tot nu toe weinig onaangename verassingen zijn tegengekomen en we dus vrij veel invloed hebben op de verbouwing blijft ons stressleveltje over het algemeen redelijk laag.

Maar zo af en toe… de tijd gaat zo snel. Plannen maken wat je ‘vandaag’ gaat doen met een tijd die voorbij vliegt als een malle, dat zorgt bij mij wel voor stress. En als er dan wat tegenzit… Vorige week heb ik een bundeltje stroomdraden die ik dacht wel eventjes door een flexbuis te duwen, maar die volledig in de knoop raakten, hardop gedreigd heel hard tegen ze te schreeuwen. Niemand gekwetst, en het luchtte op. Helaas werd er niet geluisterd en heeft mijn lieve man, die geduldiger is met stroomdraden dan ik, ze ’s avonds voor me uit de knoop gehaald.

Tijdens een verbouwing kom je ook regelmatig dingen tegen, eigenlijk vooral die dingen, die je nog nooit gedaan hebt. Dan kan ik natuurlijk wachten tot mijn fulltime werkende man dit voor me oplost. Of… probeer ik het dan gewoon zelf? Dan heb ik invloed en hoef ik niet alvast op zoek te gaan naar hoe ik ons op geef voor ‘Help mijn man is klusser’. ‘Help mijn man is klusser’ veranderd op die manier in ‘Help mijn vrouw klust ook’.

Invloed. Dat helpt. Ik wens het je toe deze lockdown, deze feestdagen en in het nieuwe jaar. Wanneer je in situaties terechtkomt waar je stress van krijgt. Ga op zoek naar waar jij invloed op hebt en wees ook gewoon een beetje lief voor jezelf.

Fijne feestdagen!

Liefs, Marianne

18 november 2021

Flutmoeder

Als ouder, leerkracht of begeleider van iemand met autisme, is een van je belangrijkste taken het ondertitelen van de wereld. Je legt uit wat er gebeurd en in welke context zodat de wereld steeds beter te voorspellen is. Want voorspelbaarheid is van belang om niet op elke prikkel te hoeven te reageren. En van prikkels krijgen we nogal wat binnen. Volgens psycholoog George Miller komen er zelfs 4,2 miljoen prikkels per seconde op ons af. Het geluid van de koelkast die aanslaat, een motor die door de straat rijdt, de geur van je boterham, de smaak van de pindakaas, de kauwgeluiden van je broertje, het gevoel van het zachte kussen waar je tegenaan zit, het irritante labeltje in je shirt, kriebel in je oor, dat vervelende snotje in je neus, je schoenen die niet allebei even strak zitten, dat haakje aan je nagel, je moeder die tegen je zegt dat je… ja wat eigenlijk? Doordat je bezig bent met al die andere prikkels hoor je niet eens meer wat ze tegen je zegt.

Maar wat als je moeder nou even niet kan praten? Dat lijkt natuurlijk lekker rustig. Maar dan is de ondertiteling ook weg.

Jaren geleden had ik een fikse keelontsteking. Ik lag voor pampus op de bank en praten kon ik niet. Ik voelde me nutteloos en dat was ik ook. Volgens mijn zoons. Fijn… daar knap je van op.

‘Deze mama kan niet praten. We hebben een nieuwe nodig’. En zoals het een tweeling betaamt doe je verder alles zonder praten. Er werden papier, lijm en scharen op de tafel gelegd en er werd met echt teamwork een nieuwe mama geknutseld. ‘Deze kan ook niet praten. We gaan aan God vragen of hij deze mama levend maakt en als onze mama weer kan praten, dan hebben we er gewoon twee’.
Toen de jongens de dag erna beneden kwamen waren ze flink verontwaardigd dat het bidden niet geholpen had. Gelukkig kwam er in mij steeds meer leven en hebben ze de papieren mama niet meer nodig gehad.

Zo werd de papieren mama een flutmoeder en ik weer de nuttige ondertitelaar. 

29 oktober 2021

Autismepower

Te vroeg op een feestje. Ik houd er niet van. Misschien heb ik wel een soort van ‘te-vroeg-op-feestjes-trauma’. Dit nadat ik me een keer vergist had in de tijd en een van mijn kinderen een uur te vroeg naar een kinderfeestje bracht. Nadat de voordeur open gedaan werd zag ik de vader van de jarige door de gang lopen met enkel en alleen een handdoekje om zijn middel. Nee, ik kom liever precies op tijd.

Maar soms is het wat lastig timen. Helemaal als je rekening moet houden met bijvoorbeeld files. Dus dan komt het voor dat je zo’n kwartier te vroeg op het feestje zou kunnen komen. Toen dit een tijdje terug gebeurde, probeerde ik wat tijd te rekken door een extra omweg te nemen. Mijn zoon vroeg me of we een paar rondjes om de rotonde konden rijden. Want ja, we moesten toch wat met onze tijd.

“Hmm… het logo van mijn praktijk zit op m’n auto… ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is.” “Maar mam, als ik dan mijn vuist naar voren doe en uit het raampje ‘autismepowerrrr’ roep, kan het dan wel?” Dus reden we 3 rondjes om de rotonde. Want ja, dan kan het dus wel.

En zo kwamen we 5 minuten eerder op het feestje. Geen vader met een handdoekje en onderweg genoten van mijn zoon met autismepower. Dubbele winst dus. 

14 oktober 2021

Spinnen voorspellen

‘Mam! Ik zie een spin!’. ‘Doe hem de groetjes!’.

Onze dochter is zich boven aan het klaarmaken om naar bed te gaan en ziet blijkbaar een spin. Ik realiseer me op het moment dat ik dit antwoord geef niet dat ze in paniek is en ook niet dat ze hier best een goede reden voor heeft. Ze begint te gillen. Mijn man en ik gaan toch maar kijken wat er aan de hand is. Blijkt dat zo’n enorme spin, de huisspin (geen idee waarom ie zo heet, want ik vind het niet normaal dat zo’n enorm beest zich zonder onze toestemming in ons huis bevindt), zich in haar kleding had verstopt en dat toen ze dit stapeltje oppakte de huisspin over haar hand heen rende. En weg was ie. Kwijt. Nergens meer te vinden. Welterusten… 😉

Op zulke momenten ben ik zo enorm blij dat dit niet gebeurde bij onze zoon met autisme. Sinds kort snap ik de theorie achter deze blijheid. Ik heb namelijk het boek ‘autisme en het voorspellende brein’ van Peter Vermeulen gelezen. Hierin wordt uitgelegd dat we de hele dag dingen aan het voorspellen zijn, want we kunnen nou eenmaal niet heel de dag op alles wat onze zintuigen opmerken reageren. We reageren alleen maar op de voorspellingsfouten. Het probleem bij autisme is dat dat voorspellen niet goed gaat. Mensen met autisme moeten hierdoor wel op bijna alles reageren. Pittig klusje dus.

Op het moment dat er 1 keer in je leven, wanneer je je kleding pakt een spin uit je kleding kruipt en besluit over je hand te rennen en je bent goed in voorspellen, dan heb je onbewust al door dat de kans heel klein is dat dit nog een keer gebeurd. Waarschijnlijk ben je de eerstvolgende keren dat je je kleding oppakt nog wel wat argwanend, maar na een tijdje is dat niet meer het eerste waar je aan denkt. Wanneer je niet zo goed bent in voorspellen duurt dit veel langer. Behalve wanneer je context aanbrengt. Dus bijvoorbeeld: ‘Van al de keren dat jij in je leven je kleding op hebt geraapt, misschien wel 5000 keer, komt er 1 keer een spin uit. Die spin die dat op zijn geweten heeft is nu dood. Dus je kunt met een gerust hart je kleding oppakken’.

Klinkt goed. Maar de spin is niet dood. Hij is zelfs kwijt. Verstopt in weer een ander stapeltje kleding?

Brrr….

4 oktober 2021

Lievelingsshirts

Tijdens mijn werk op een dagbesteding in de gehandicaptenzorg merkte ik al snel hoe belangrijk het is om een plan B te hebben. Zo ontstond er stress wanneer ik met een andere groep cliënten dan waarmee ik standaard werkte een rondje ging wandelen en een ander rondje koos dan zij dag in dag uit gewend waren. En wanneer de beker waar Pietje al jaren uitdronk kapot gevallen was, wist je ook zeker dat dat het lot van de volgende bekers was die Pietje daarna aangeboden kreeg, of dat Pietje een paar dagen later uitdrogingsverschijnselen vertoonde. Dus altijd een plan B.

Maar thuis tuin ik er soms nog in. Zo had onze zoon een lievelingsshirt. Met mijn ogen dicht kan ik hem met dat shirt zo uittekenen. Hij droeg hem namelijk zowat elke dag. En als hij hem niet droeg, nou, dan was hij zeker in de ochtend op z’n zachts gezegd ‘niet zo blij’. Andere shirts zaten te krap en bewegen zou onmogelijk zijn. Of er zat een label in die jeukte en wanneer ik die eruit geknipt had deed het op dat plekje pijn. Andere shirts waren ook gewoon niet mooi. Alleen deze speciale, die was geweldig. Die ene met korte mouwen. In de winter. Ga dan maar eens op zoek naar een shirt wat daaraan kan tippen. In coronatijd met de winkels gesloten.

De checklist die we afliepen om het shirt nog een dag aan te trekken was:
- Ziet het er schoon uit?
- Zitten er geen vieze luchtjes aan?

Voldeed het aan deze twee, dan droeg hij het nog een dag. En aangezien onze zoon niet van modder, verf en andere viezige dingen houdt, kwam het voor dat hij 4 dagen achter elkaar hetzelfde shirt droeg. Totdat…

Tja, kinderen groeien. Dat is maar goed ook. Maar hier zijn er tranen om gevloeid. Snikkend met zijn shirt in zijn handen. En ik… ik hield het ook niet droog.

In zijn kast ligt inmiddels een nieuw stapeltje lievelingsshirts (in dit geval dus meerdere). Want daar moesten de volgende shirts aan voldoen; ‘Is dit een nieuw lievelingsshirt? Nee? Dan kopen we hem niet.’.

Zijn ultieme lievelingsshirt is niet weggegooid. Hij heeft een tweede leven gekregen als kussentje. Het herinnert onze zoon aan een geweldig shirt en mij aan dat er écht áltijd een plan B moet zijn.

21 september 2021

Een avontuur aan veranderingen

Volgende week krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis. Super leuk, maar ook super spannend. Er is niets wat niet opgeknapt hoeft te worden. Een serieus groot avontuur dus.

Het echte avontuur begon inmiddels een half jaar geleden toen het opstarten van een eigen coachpraktijk begon. Daar hoort toch ook wel een eigen ruimte bij en aangezien dat in ons huidige huis geen optie is, zijn we begonnen met zoeken.

Maar eerst moesten we onze plannen aan de kinderen vertellen. Onze dochter reageerde verrast en zag vooral de leuke kant, terwijl onze zoons op z’n zachtst gezegd (eigenlijk klonk het best hard) niet zo enthousiast reageerden.

Door de waaroms uit te leggen, want als je eenmaal zo’n plan hebt geopperd ga je ineens veel meer voordelen ontdekken, begonnen de jongens te luisteren. En na gezegd te hebben dat we dit als gezin zouden gaan doen omdat het huis van ons allemaal wordt werden zelfs zij enthousiast.

Er wordt regelmatig gevraagd: ‘Hoe vindt je zoon met het autisme het dat jullie gaan verhuizen?’. Het antwoord daarop is, net als op heel veel vragen wanneer het gaat om verandering; ‘Prima! Hij mag keuzes maken en hij weet dat we die serieus nemen’.

Vanaf de dag dat we het ze verteld hebben heeft er een lijstje opgehangen met ‘In het nieuwe huis wil ik: …’. Hierop mochten de kinderen schrijven waar een volgend huis het liefste aan zou moeten voldoen. Het bleek dat onze kinderen helemaal niet zo veeleisend zijn. Er stond geen binnenzwembad of bioscoop bij of een eigen badkamer of iets anders waarvoor je eigenlijk miljonair zou moeten zijn op hun wensenlijstje. Maar gewoon een groen dekbed, een wc op de eerste verdieping en een nieuw bureau.

Zo zie je maar; zolang je invloed en duidelijkheid hebt, dan zijn heel veel veranderingen helemaal niet zo verschrikkelijk. We zullen ongetwijfeld nog wel wat lastige momentjes mee gaan maken, maar eigenlijk is dat gewoon onderdeel van het avontuur.

Op naar een groen dekbed, een toilet op de eerste verdieping en een nieuw bureau. En de rest. Grote rest. 

10 september 2021

‘Ik heb goed nieuws…’

Echolalie is het herhalen van woorden en zinnen. Wanneer je dit woord opzoekt in het woordenboek kom je ook woorden tegen als ‘zieke’, ‘zenuwstoornis’ en ‘afwijking’. Laat ik voorop stellen dat er bij autisme is geen geval sprake is van een ziekte en naar mijn mening ook niet van een stoornis, maar dat is weer een ander onderwerp. En wat betreft de echolalie van onze zoon? Die kan ik over het algemeen wel waarderen. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het me op bepaalde momenten ook wel eens stoort en de gesproken zin erg af kan wijken van wat voor mij op dat moment logisch is.

Echolalie komt bij onze zoon vooral voor op momenten dat er spanning is of juist als dit net voorbij is. Een zin waar onze zoon vrolijk van wordt zet hij zelf al in op momenten dat hij boos of verdrietig is. Zo vrolijkt hij zichzelf op of stelt hij zichzelf gerust. Zo kan hij midden in zijn boosheid of verdriet ineens gaan stralen en lachen en een van zijn favoriete zinnen of woorden uitspreken. Wanneer je hem goed kent kun je deze zinnen zelf ook inzetten op momenten dat hij boos of verdrietig is, zonder deze emotie weg te wuiven, om hem gerust te stellen.

Onze zoon gebruikt vooral zinnen uit memes. Wanneer je niet begrijpt wat dit is, ben je waarschijnlijk net zo oud als ik of nog ‘stokouder’. Geeft niet. Wanneer je op YouTube zoekt naar memes kom je ze vanzelf tegen. Onze zoon doet ze perfect na. Op de juiste toonhoogte en vaak ook nog met dezelfde gezichtsuitdrukking. Het nadeel van ze zelf ook gebruiken is wel dat je sowieso kritiek krijgt, want je (of ik in ieder geval) doet het in zijn ogen en oren altijd verkeerd. Dit leidt (of lijdt 😉 ) dan weer tot extra herhaling om ervoor te zorgen dat ik het de volgende keer niet in mijn hoofd haal om het wéér verkeerd te doen.

Bij spanning, boosheid, verdriet, maar ook gewoon op ontspannen en gezellige momenten horen wij hier regelmatig: ‘Je moeder is een plopkoek!’, ‘Say hello to my little friend’, ‘Om koekjes te rapsen en kaas.’, ‘Stop it. Get some help.’, ‘Kersensaus van de laidel.’, ‘Hi… okay.’, ‘Papa! Ik zie nog een trein!’ of niet bestaande woorden die hij grappig vindt zoals ‘zomerjongen’, ‘vlabuik’ en ‘puberplof’. Klinkt allemaal best oké. Soms zuchten we eens diep na de 10e keer.

Toch zijn er ook memes waarvan ik blij ben dat hij ze niet zo vaak gebruikt. En wanneer hij ze gebruikt hoop ik maar dat hij dit alleen zegt als hij thuis is. Laatst had hij nieuws voor me: ‘Ik heb goed nieuws, u gaat dood’. Ik hoop maar dat hij wat anders zegt wanneer hij er in de klas achter komt dat hij zijn huiswerk is vergeten te maken. En wanneer dit wel gebeurt? Dan is het zéker een zenuwstoornis. 😉 

30 augustus 2021

Vier je foutjes met een feestje!

De overgang van de kleuterklas naar groep 3 was voor een van onze zonen enorm. Er zal vast van alles aan gedaan zijn om die overgang voor kinderen zo klein mogelijk te laten lijken, maar wanneer je autisme hebt blijft deze overgang een hele grote. Van elke dag beginnen met een tekening maken, naar de dag beginnen met een ‘groepsding’. Van in de pauze rondcrossen met een karretje of in de zandbak spelen, naar spelen met klasgenoten waarvan je geen idee hebt hoe je daar contact mee moet maken. Als een berg zag onze zoon tegen de schooldagen op.

Een van de allergrootste ‘bergen’ waren de werkboekjes. Best leuk die dingen, zo lang je er nog maar geen foutje of krasje in had gemaakt. Of… zolang je niet naast een creatieve klasgenoot zit die het leuk vindt om je af en toe te verassen met een tekeningetje op de hoek van een pagina.
Werkboekjes horen netjes. En netjes komt niet overeen met krasjes of tekeningetjes die op plekken staan die daar niet voor bedoeld zijn.
Een van de zelfbedachte oplossingen van mijn zoon hebben te maken met het toilet en de kapstok. Hij koos er niet voor om het werkboekje door te spoelen of aan het aan de kapstok te hangen, maar door zichzelf op een van die plekken te verstoppen. Wanneer hij van het toilet gehaald werd omdat de juf controleerde of hij zichzelf inmiddels niet had doorgespoeld, kon hij zich nog verstoppen achter de bulk met luizencapes. Je moet als juf wel van hele goede huize komen om daar in een oogopslag een kind in te kunnen ontdekken. Je ziet, onze zoon was toen al een goede plan-B-bedenker!

Maar je zult begrijpen… Zo’n werkboekje moet toch gevuld. En na meerdere keren huilend uit school komen omdat het werkboekje echt helemaal verpest was, het écht nooit meer goed zou komen en hij daarom beter nooit meer naar school kon gaan, moest ik toch echt wat anders verzinnen dan de opmerking: ‘foutjes maken is niet erg’ of iets in die trant.
Onze zoon zag namelijk dat de foutjes wél erg zijn. Zijn hele werkboek was namelijk naar de gallemiezen.  (Lees; op een paar pagina’s was voor echte speurneuzen een schoonheidsfoutje te ontdekken.) Aan mij dus de uitdaging om hem te laten zien dat het níet erg is. Het écht letterlijk te laten zien. Hierop bedacht ik het foutjesfeestje. En dit idee deel ik graag met jullie, omdat elke keer wanneer ik dit ideetje deel, ik allemaal blije mensen zie. Wie weet wordt het ooit nog een nationale feestdag 😉.

Stappenplan voor een geslaagd foutjesfeestje:
- Blaas een ballon op. Doe er geen stevige knoop in, maar draai het uiteinde rond en zet het vast met een plakbandje. De ballon moet namelijk weer gemakkelijk leeg kunnen lopen.
- Iedereen in huis (echt iedereen, want iedereen maakt foutjes, jammer hè? :-p ) schrijft met een zwarte watervaste stift foutjes op die hij of zij de afgelopen week gemaakt heeft.
- Laat de ballon leeglopen.
- De foutjes zijn klein! Foutjes maken is zo’n ramp dus niet.
- Om dat te vieren eet je met elkaar wat lekkers.
- Vier dit elke week.

Wanneer de angst voor foutjes daarna weer de kop op dook zei ik: ‘Gelukkig maak je foutjes, anders hebben we niets te vieren!’.  Vaak riep ik bij het gedag zeggen bij school: ‘Succes met foutjes maken hè, je kan het!’. Waarop onze zoon zich dan langzaam omdraaide, mij met een grote frons op zijn gezicht aankeek en zei: ‘Mam, je bent écht een heeeeeele slechte juf’. 

Inmiddels is hier het foutjesfeestje niet meer nodig. Foutjes maken hoort nu gewoon bij het leven. Niet dat dat altijd nou zo’n feest is, maar toch… 😉

18 augustus 2021

‘De bange-bingo-kaart’

De afgelopen week ben ik flink aan het opruimen geweest in huis. Alles (nou ja, niet álles) wat een jaar lang niet aangeraakt is, ligt nu te koop bij de kringloop of heeft ergens een plekje op de vuilnisbelt. Tijdens het opruimen kwam ik ook vergeten, maar superleuke foto’s tegen en lieve briefjes van de kinderen waarin ze vertellen dat ze voor altijd van ons zouden houden (deze vallen dus niet in de 'allescategorie'). Zo is opruimen wel een feestje. Ook kwam ik ‘de bange bingo kaart’ tegen.

Op zesjarige leeftijd was een van onze zoons erg bang om alleen te zijn. En alleen naar zijn slaapkamer te gaan was iets wat hij gewoon écht niet deed omdat hij van het idee alleen al in paniek raakte. Lastig als je tweeling bent. Dan is alleen zijn uitzonderlijk en niet altijd nodig waardoor het alleen zijn spannend blijft.

Omdat 'blij' wint van 'bang' zocht ik een manier om hem wel de dingen te laten doen waar hij angstig voor is, maar dan op een leuke manier of in ieder geval met het zicht op iets leuks. Toen bedacht ik ‘de bange bingo kaart’. Hierop staan opdrachtjes waar hij, wanneer hij deze gedaan had, een sticker overheen kon plakken. Rijtje vol; iedereen in huis mag snoep. Inderdaad iedereen. Ik vermoedde dat anders iedereen angsten begon te ‘ontwikkelen’. 😉 En omdat iedereen beloond werd stimuleerden en hielpen ze elkaar.

Inmiddels zijn de stickerrestjes vergeeld, is de tijd dat ik onder aan de trap stond om onze zoon moed in te spreken voorbij en is de bingokaart al jaren buiten gebruik. Bingo! 

3 augustus 2021

Een autismeongeschikt dagje

Eindelijk! De zon schijnt weer.
Genietend van dit gegeven zat ons gezin op de camping te ontbijten. In de zon, redelijk blauwe lucht, heerlijke broodjes van de lokale bakker, slippers aan en met een lange broek die nu al te warm aanvoelde. Het begon te kriebelen… Ik wil naar het strand. Die kans pakken, ook al is het weer niet super geweldig.
Ik opper dit plan. Twee teleurgestelde gezichten kijken me aan. ‘Maar mam, we zouden toch vandaag een duinwandeling maken?’ Toen ze gisteren naar bed gingen en vroegen wat we morgen zouden gaan doen heb ik inderdaad gezegd dat we misschien een duinwandeling zouden kunnen maken. Ik heb alleen niks toegezegd. In mijn hoofd zie ik mezelf al lekker bakken in de zon, die ene bijzondere schelp zoeken op het strand, beachballen, boekje lezen terwijl het zand tussen mijn voeten doorglijd.

Ik leg uit dat ik heel erg graag nog een keer naar het strand wil en dat het vandaag lijkt te kunnen. Voor de rest van de week is dat maar afwachten en met een bewolkte lucht kun je ook een duinwandeling maken. Goed, een uurtje later waarin er gemopperd en expres getreuzeld is, vertrokken we ingesmeerd en in badkleding met koeltassen, badlakens en de rest van onze inboedel naar het strand.

Inmiddels was de lucht niet meer zo blauw, de zon was in geen velden of wegen te bekennen en bij het kopen van de lunch bij een supermarkt op de route naar het strand was het gewoon koud.
Aangekomen bij het strand liepen er mensen met vesten, jassen dicht en capuchons op hun hoofd. Mijn man en ik keken elkaar aan en tijdens dit oogcontact hielden we een stille strijd over wie van ons tweeën toe ging geven dat we ons plan op moesten geven.

Een paar minuten later reden we terug naar de camping, om warmere kleding en stevigere schoenen aan te trekken.  Vanaf de achterbank klinkt een zucht, gevolgd door; ‘Nou, dit is niet echt een autismegeschikt dagje’. Klopt… gelukkig had hij die nacht goed geslapen, ervaart hij vandaag verder weinig stress en gaat ook nog eens zijn wens in vervulling.

De duinwandeling was gezellig, het was er prachtig weer voor. Op de terugweg lopen we over het strand waar inmiddels mensen lekker liggen te bakken, mooie schelpen aan het zoeken zijn, beachballen en boeken lezen. Terwijl ik dit al wandelend met mijn zanderige voeten eens bekijk ben ik toch tevreden. Toch kan ik het niet laten om hardop te zeggen: ‘Zullen we vanmiddag lekker naar het strand?’. Twee paar grote ogen staren me aan, bestuderen mijn gezicht, halen hun schouders op en lopen weer verder.
Heerlijk dit.

12 juli 2021

Yes! Bijna zomervakantie!
Heerlijk om even niets te moeten, in de ochtend of misschien zelfs pas in de middag pas te bedenken wat je die dag gaat doen. Op vakantie gaan, nieuwe plekjes ontdekken en nieuwe mensen leren kennen. Geweldig!
Of toch niet?

Heel wat jaren geleden vonden we het een goed idee om meerdere keren in het jaar een paar dagen of een weekje vrij te nemen dus gingen we in de zomer vaak 'maar' één week op vakantie. Helaas voelde dat niet als vakantie en konden we er eigenlijk niet zo van genieten als dat we dat graag zouden willen.
Het duurde in ons gezin namelijk al een week om te wennen aan het niets-moeten, aan ongeplande dagen, aan nieuwe plekjes en aan vreemde(linge)n om ons heen. Die eerste week kostte dan ook meer energie dan je in een vakantie zou willen. Bij ons werd de vakantie eigenlijk pas na een week écht leuk en ontspannend.

Na die ontdekking gingen we de afgelopen jaren, wanneer we op vakantie gingen, meer dan één week op vakantie. Naar een camping in Zeeland, niet zo ver rijden, zodat het zelfs onderweg nog gezellig is. Van onszelf zijn we niet van die avonturiers, dus kiezen we ook al jaren voor dezelfde camping, waar we zo ongeveer ook nog ons eigen plekje hebben. En daarin zijn we niet de enige. Elk jaar komen we veel dezelfde mensen tegen en dus hebben wij, net als onze kinderen, campingvrienden. Voorspelbaarheid is blijkbaar niet alleen heerlijk als je autisme hebt. Of zouden alle campinggasten…?

Ieder jaar is het weer genieten en omdat ik iedereen een echte ‘geniet-vakantie’ gun, geef ik graag wat tips om jouw vakantie, of je nu wel of niet weggaat, gezellig te houden;
-     Bedenk samen wat je in de vakantie wil gaan doen. Je kunt dit plannen en in je agenda schrijven, maar ook alleen maar bedenken in welke week je dat wil gaan doen. Net wat je fijn vindt.
-     Schrijf ideetjes op die je kan doen op het moment dat je niks moet of wanneer er geen activiteit gepland staat; bijvoorbeeld een boek lezen, iets schilderen, spelletje doen, iets lekkers bakken, fotograferen, etc. Zo is er altijd iets te kiezen om te doen. Wanneer je dit doet voordat je op vakantie gaat kun je er ook voor zorgen dat je de juiste spullen hiervoor bij je hebt wanneer je op vakantie bent.
-     Maak een ‘ik-verveel-me-rot-ideeën-pot’ met kaartjes waar verschillende activiteiten opstaan. Dan hoef je niet eens iets te verzinnen om te doen wanneer je je verveelt, want daar heb je al over nagedacht!
Wanneer je kinderen hebt die zich vervelen hoef je alleen maar naar die pot te verwijzen als je kind om je heen hangt met de sloom uitgesproken zin: ‘ma-ám (of pa-áp  ) ik vervéél me…’.
-      Wanneer je kind van gamen houdt, doe dan eens gezellig mee. Laat ze lol hebben in hoe slecht jij daarin bent of overtref juist hun verwachtingen. Wanneer je kind volgens jou genoeg gegamed heeft doe dan het laatste potje mee. Samen stoppen is veel makkelijker.
-      Creëer een rustig plekje op je vakantiebestemming waar jij of je kind zich terug kan trekken. Dit kan de slaapruimte zijn, maar ook een mooi plekje buiten.
-      Bereid uitjes goed voor. Wat heb je nodig wanneer je bijvoorbeeld naar het strand gaat? Een stranddag zonder handdoek is niet echt ideaal. Ik spreek helaas uit ervaring. Niet grappig als je net uitgeruzied bent met je strandtentje en je dat gevecht net hebt gewonnen. Dan wil je die niet weer uit elkaar halen om terug naar de camping te gaan om je handdoeken te halen.
-      Zorg voor zo min mogelijk stress. Daarvoor is het handig als je helder hebt wat stress geeft en wat helpt om te ontspannen. Pas daar je activiteiten op aan.

Een fijne en ontspannen zomer gewenst en geniet!

Liefs!

30 juni 2021

Kamp!

Een ruimte waar 58 kinderen eten en rumoerig kletsen, een slaapzaal met zo’n 30 jongens, een dropping in een donker bos, een zwembad, een stormbaan, zeskamp, een bosspel, een bonte avond, een nacht met hoogstens 4 uurtjes slaap. Dat alles bij elkaar is niet echt iets wat je ‘autismeproof’ zou noemen. Maar toch, het kan!

Begin van de middag teruggekomen van een super tof groep 8 kamp. Ik was als leiding mee, en heb denk ik net zo hard genoten als de kinderen, in ieder geval net zo veel als mijn twee zoons.
De afgelopen dagen is echt bewezen dat wanneer je, ook al als kind, weet waar je grens ligt en je die kan verwoorden en je een plan B hebt wanneer plan A niet haalbaar voor je is je echt heel erg veel kan!

Nu trots aan het nagenieten van de afgelopen toffe dagen ennuh… vanavond op tijd naar bed... :-)

15 juni 2021

‘Toch niet zo’n strenge?’

Een aantal weken geleden zat ik samen met een jongen die ik die dag begeleidde op een bankje te fantaseren over de toekomst. Hij vertelde dat hij later het allerliefst een bekende YouTuber, met heel veel volgers, zou willen zijn. Hij zou daar stinkend rijk van worden en dure auto’s kunnen kopen waar zijn familie dan ook gebruik van zou mogen maken. Toen hij uit gefantaseerd was over zijn eigen droombaan vroeg hij aan mij: ‘Wat wil jij eigenlijk worden?’.

Wat een heerlijke vraag… Hij had blijkbaar niet het idee dat ik op dat moment aan het werk was, en daarbij voelde ik me geweldig jong.
Ik vertelde hem dat ik coach wilde worden. Het was eventjes stil en toen ik hem aankeek zat hij met grote schrikogen naar mij te kijken waarop hij zei: ‘Toch niet zo’n strenge, die aan de kant staat te schreeuwen?’.

Ik heb hem uitgelegd dat ik een ander soort coach wilde worden; een coach die niet een sportteam coacht, maar mensen met dingen die ze moeilijk vinden. Hij was weer gerustgesteld…

Toch bleef ik daarna nog over de vraag nadenken. Want ook bij individuele coaching kun je aan de spreekwoordelijke zijlijn blijven staan en van alles roepen. Ik denk dat ik een erg slechte sportcoach zou zijn en dat niet alleen omdat mijn sportieve vaardigheden te slecht zijn om in de krant te verschijnen. Maar eerder omdat ik het veel te fijn vind om samen met iemand op te lopen. De ander te laten zien dat hij of zij het, misschien op een andere manier dan iemand het gewend was, zelf kan en dan van dichtbij te zien hoe iemand groeit.

Een schreeuwende coach vanaf de zijlijn mist denk ik heel wat mooie momenten…

4 juni 2021

Ik ben begonnen!

Op de laatste dag van mijn training ‘autismevriendelijke coach’ bij de Autismeacademie oefenden we nog met coachgesprekken. Zelf had ik als coachvraag; ‘Hoe nu verder?’.
En coachen en gecoacht worden is zo leuk, want het antwoord kwam door de juiste vragen, gewoon van mijzelf; rondvragen, contact opnemen met iemand die al coach is, speuren op internet en het ‘gewoon’ gaan doen.

De afgelopen maanden heb ik mijn eigen advies opgevolgd en ben ik een website gaan vullen en ontwerpen. Dat was nog wel een lastig klusje. Ik heb de tel niet bijgehouden, maar er zijn heel wat geschreven teksten toch maar weer verwijderd en weer overnieuw geschreven. Hierbij heb ik gelukkig wel advies en goede raad gekregen.

En toen was het 1 juni. Nadat ik de kinderen naar school had gebracht, bedacht ik me dat het een mooie dag was om het inderdaad ‘gewoon’ te gaan doen. Vanaf dat moment was ik niet meer zo ‘incontrol’. Toch wel heel spannend…

Mijn lieve man zette trots op LinkedIn dat ik begonnen was als autismecoach. Bizar hoeveel mensen dat berichtje te zien hebben gekregen! Mede door dat berichtje is mijn website op de eerste drie dagen al 750 keer bekeken.  Maar omdat het fijn zou zijn als dat binnenkort niet abrupt stopt, bestelde ik iets voor op mijn autootje. En ja hoor, vanmiddag uit mijn werk lag het op de keukentafel op mij te wachten.

Man... wat kun je blij zijn met een automagneet…